RUTA DO CON - PEDRAS NEGRAS
Esta pequena ruta comenza pasado San Vicente do mar. Seguindo a estrada que bordea a península do Grove, pasaremos a carón da antiga zona militar que defendía a costa con cañóns de longo alcance para controlar as posibles ameazas de buques ou tropas marítimas inimigas que viñeran polo mar.
Chegaremos a un entroncamento e debemos xirar a dereita , seguindo una pista asfaltada. No seguinte cruzamento tomamos o ramal da dereita e por un camiño terreiro que nos leva a veira do mar chegamos a un aparcadoiro, onde podemos aparcar o noso coche ou medio de transporte que levemos.
Perto de esta mole granítica seguimos as marcas do PR , que pola nosa esquerda, según se mira o mar, levaranos ata San Vicente do Mar.
Dende este paraxe podemos contemplar unha fermosa vista da illa de Sálvora.
Por riba de este fito de pedra ollamos as alambradas que protexen a zona de exclusion militar do resto do entorno. Se nois fixamos no chan a variedade de cores e fermosísima.
A fermosura do lugar non deixa lugar a duvidas que estamos nunha terra onde o granaito e o rei do solo e o seu carón evoluicionou todo o resto.
Envoltos en alambradas militares podemos ollar monolitos xeráticos como vixias impasibles os aconteceres dos tempos e da historia.
A fartura de imaxes como esta irannos levando por a veira do mar .
Desde a ruta podemos ollar grande parte da costa e na lonxania podemos ver Corrubedo e a zona da Curota.
A cor destas pedras cheas de liquens de un intenso amarelo voltanos a recordar que aquí o mar e o dono, e as invernías e inchentas mariñas son moi frecuentes.
Currunchiños de praia solitarias irannos acompañando a cada paso. Darse aquí un baño o natural nun ten prezo e a riquenza de sal , iodo e natureza tampouco. Soio para sibaritas da natureza.
Según nos vamos acercando a San Vicente do Mar , as praias son más grandes e algo mais concorridas aunque gozan de una paz e tranquilidade únicas.
A maioria da ruta esta percorrida por fermosos bolos que nos fan compañia a cada paso.
Tomarse aquí un baño e algo maravilloso e poucos son os elexidos para disfrutalo. Nun saben o que se perden . Queda dito.
Grandes monolitos e rochas graníticas xalonan todo o recorrido costerio. A beleza plástica e innegabel e o disfrute dos sentidos impagabel.
Chegados a este intre a mezcla do mar cos cores da flora silvestre como o toxo, a urz e as diferentes prantas mariñas , xunqueiras e damais e sencillamente colosal.
As praias faisen cada vez mais grandes e urbanizables pero non perden ninguna fermosura do seu medio natural .Dende aquí hata San Vicente do Mar a ruta pasase a chamar Das Pedras Negras.
A fermosura de contrastes do azul do mar, o ocre do granito e o verde-amarelo do toxo e fantástica.
A ruta faise cada vez mas urbanita e ten grandes tramos con pasarelas para facilitar o accseo en tempos de invernía, que si non fora así sería impracti
Grandes pelouros, rochas ou monolitos, están continuamente escoltando o noso camiñar por esta ruta marítimo terrestre de beleza descomunal
Poño este fotograma a tamaño orixinal para ver mellor a accion erosiva dos distintos axentes atmosféricos sobre a rocha.
Bloques de granito que a erosión de milleiros de anos foi modelando e deixándonos images tan fermosas ou insolitas coma ésta. Esta debe ser una pedra mais dos cadrís, onde as creenzas din que si pasas por debaixo dela quedas curado ou é que non che doin moito .
Outra toma onde os contrastes de cores volta a ser sencillamente maravilloso.
Aquí a ruta pasa o caron das casas e os arreglos dos veciños deixannos estampas tan fermosas como a presente.
O lado da rutas existen bares onde podemos tomar algo ou comer un menú de produtos do mar de grande calidade e maxima frescura.
O caron da ruta podemos atoparnos con imaxes tan fermosas como esta xunqueira que vive entre a areia da praia e a senda urbanita.
Fermosísimas praias de auga prata vannos acompañando na entrada a San Vicente do Mar.
Neste miradoiro con unha fermosa balaustrada podemos ver a Lanzada e o seu entorno.
No centro ten una lograda escultura de Muller Vicentina que non deixa de outear, para ollar os mariñeiros que loitan faenando co embravecido mar.
Desde estre punto voltamos polo mesmo camiño andado degustando detalles que na ida nun reparamos ou nos nos fixamos.
Fermosísima ruta percorrida no mes de San Xoán que nos deixo un regusto maravilloso. Moi fácil . Chaira e que pode fecer todo mundo. No seu comenzo e un poco senderil pero moi ven indicada e sin perda posibel.
Si queredes disfrutar de una sinxela , pero enriquecedora ruta marítimo- terrestre, non o dubidedes e a demais está a tiro de pedra... Dixit.
